20/21 kwietnia, pisała Evelyn

Od pół godziny nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem, jadąc podwodnym tunelem na wyspę. Spoglądałam co chwilę na Jessiego, wiedząc, że pewnie jest na mnie wściekły za to, co zrobiłam. Wzięłam go za rękę ale on odrzucił ją natychmiast. Spojrzałam na niego z wyrzutem.

-Mógłbym wiedzieć, po co to zrobiłaś?-Spytał w końcu chłodno.

-Tak z nudów...-odparłam z sarkazmem. Doskonale wiedział, dlaczego im pomogłam. Chociaż on nigdy nie powiedziałby otwarcie, że potrzebuję czyjejś pomocy. Jest na to zbyt dumny. Właśnie wjeżdżaliśmy na podziemny parking piekła. Nie często zdarzało mi się tu być, dlatego normalnie bym się cieszyła, ale nie dzisiaj. Jest ciepło cały rok i wszędzie są plaże. No i nigdzie nie kręci się policja, także to raj dla uciekinierów.

Chłopak zgasił silnik samochodu, ale nie wysiadł, tylko patrzył się w przestrzeń, więc ja też nie ruszałam się z miejsca. Po chwili usłyszałam znajomy dźwięk. Wyjęłam szybko telefon z kieszeni i spojrzałam z niepokojem na wyświetlacz.

 -Znowu ona?- Spytał patrząc na mnie.- Można ja jakoś uspokoić, jeśli masz mieć przez nią problemy.- podsunął z łobuzerskim uśmiechem.

-Nic jej nie zrobisz, jasne?- Spytałam patrząc na niego surowo, na co on tylko pokiwał głową przewracając oczami.-Jak by nie było, to moja przyjaciółka.

-Która w dużym stopniu przyczyniła się do aresztowania Jakea i pewnie teraz chciałaby dorwać również ciebie.- Popatrzył na mnie już nie tyle zły, co zatroskany. Spojrzałam mu w oczy i przejechałam językiem po górnej wardze. Przysunął mnie do siebie i zaczął całować. Przeszedł po mnie dreszcz i już miałam usiąść mu na kolana, kiedy ktoś otworzył drzwi samochodu. Spojrzeliśmy w stronę gościa, ale ten aż czerwony ze złości wyciągnął Jessiego z samochodu.

-Mój brat w tej chwili jest pewnie skazywany na śmierć, podczas gdy ty pieprzysz się z córką najważniejszego członka rady?- warknął Jamie groźnie w stronę czarnookiego, trzymając go za koszulę. Ten wyrwał mu się szybko, po czym chwycił blondyna mocno za nadgarstki.

-Do cholery, przecież go znajdziemy!- Krzyknął stanowczo na co blondyn tylko się zaśmiał.

-A niby jak chcesz to zrobić? Umiałbyś zabić swojego kochanego braciszka Codyego?- Spytał patrząc mu w oczy. Trafił w czuły punkt Jessiego. Cody od zawsze próbował znaleźć brata i sprowadzić go na dobrą drogę. Co było równoznaczne z wsadzeniem go do więzienia na co najmniej kilkadziesiąt lat.- Nie byłbyś w stanie nic mu zrobić. Ani jemu, ani tej suce Evans.-Skończył mierząc mnie wzrokiem. Miał rację. Trzeba było uwolnić Jakea tak, żeby nie ucierpiała na tym ani Sandra, ani Cody.

-Idziemy do Lily. Może ona coś wymyśli.- starał się pocieszyć Jamiego, ruszając jakby nigdy nic w stronę schodów prowadzących do centrum dowodzenia.

Jess przeszedł przez drzwi które otwierały się za pomocą długiego kodu. Pomieszczenie składało się z kilkunastu komputerów monitorujących zarówno wyspę, jak i jej okolice, oraz dzięki włamaniu się do policyjnej bazy danych śledzących poczynania stróży prawa. Na biurkach piętrzyły się stosy papierów, a dookoła kręciło się mnóstwo osób. Jedną z rzeczy za które najbardziej lubię tę wyspę jest to, że tu nie ma odpoczynku. Cały czas coś się dzieje, jeśli ktoś wychodzi, to natychmiast na jego miejsce wstępuje inna osoba. Na samym środku, przy komputerze głównym siedziała niewysoka blondynka, wystukując coś na klawiaturze i co chwilę wydając polecenia którejś z kręcących się tu dziewczyn.

-ostatnia łączność z Jakiem miała miejsce na komendzie głównej w Recordii, ale tam wyłączono nadajnik. Monitorujemy obiekt, więc jeśli będą chcieli go gdzieś przewieźć, będziemy o tym wiedzieć.- Powiedziała syrena rzeczowo, nawet nie patrząc w naszą stronę.- Przed chwilą przez portal z pierwszego wymiaru przeszedł Lionel, więc czekamy jeszcze tylko na jego siostrę i będziemy w komplecie.- rzuciła, spoglądając na Jessiego.

-To dobrze. Niech Felix i jego ekipa zajmą się maszynami.- powiedział brunet w stronę blondynki, po czym odwrócił się do Jamiego.- Weź Sylvię i przygotujcie broń. Jak tylko Sam przejdzie przez portal, mają z Linem rzucić na maszyny czar ochronny. Niech wszystko będzie przygotowane. Jak tylko będą próbowali go przetransportować, masz mnie o tym powiadomić.- dokończył patrząc na blondynkę. Ta bez słowa pokiwała głową.- ty chodź ze mną.- powiedział stanowczo, ciągnąc mnie za rękę.

Nie odzywaliśmy się do siebie idąc w stronę biblioteki. Tak właściwie, to nie wiedziałam, czemu prowadzi mnie właśnie tam. Wszakże to nie jest jedno z jego ulubionych miejsc. W końcu pchnął wielkie, stare drzwi, ciągnąc mnie za sobą do wielkiego pomieszczenia, które oświetlały tylko rzadko rozmieszczone, wielkie żyrandole wiszące kilka metrów nad nami. Z za biurka natychmiast wstał wysoki, bardzo dobrze zbudowany blondyn, którego nie widziałam prawie rok.

-Troy!- rzuciłam się na niego, ściskając mocno.-Stęskniłam się za tobą, brzydalu.- pisnęłam uradowana jego widokiem.

-ja za tobą też, mała...- mruknął tym swoim niskim, ochrypłym głosem. To właśnie on półtora roku temu uratował mnie przed bandą chcących się "zabawić" wilkołaków i przywiózł pierwszy raz do Jessiego w opłakanym stanie. Od tamtej pory bardzo się zaprzyjaźniliśmy, ale potem Jess wysłał go na jakąś misję do pierwszego wymiaru, chyba do Europy.

-To świetnie, że tak się dogadujecie, bo mam dla ciebie robotę.- powiedział stojący za nami brunet, chyba niezbyt zadowolony z naszego powitania. Troy natychmiast mnie puścił, nadal jednak trzymając za ramię.- Musisz wrócić do pierwszego wymiaru i ukryć na jakiś czas młodą.- powiedział rzeczowo, wskazując na mnie.

-Co? Dlaczego?- Krzyknęłam patrząc na mojego chłopaka z wściekłością. On tylko machnął ręką, jakby pozbywał się dokuczliwej muchy.

-Bo dobrze wiesz, że tutaj teraz nie jest dla ciebie bezpiecznie. A Troy doskonale zna pierwszy wymiar, więc będziesz przez niego doskonale chroniona. To tyle w temacie, przykro mi, zdania nie zmienię.- Powiedział przysuwając się bliżej i zakładając mi ręce na szyję.

-Proponuję Wenecję, we Włoszech. Ciekawe zabytki, nieco ponad czterysta tysięcy mieszkańców. Na pewno ci się spodoba.- Powiedział Troy, otwierając ciężkie drzwi za którymi kryło się dające oślepiający blask lustro. Prawdę mówiąc, to tylko tak wyglądało, bo w rzeczywistości można było wejść do niego, lądując w każdym miejscu na świecie.

-Kocham cię!- usłyszałam krzyk Jessiego a chwilę potem ktoś mocno mnie popchnął i ostatnim co zobaczyłam była przerażająca ciemność. 

*  *  * 

Rozdział nudny, nic się nie dzieje, ale w ogóle nie miałam na niego pomysłu. Mimo, że jest krótki, kilka spraw się w nim nieco wyjaśnia. Ostatnio mam bardzo dużo spraw na głowie i to chyba dlatego dodaję go tak późno. Pojawił się zwiastun bloga, który znajdziecie w zakładce "o blogu". Pozdrawiam :)

Sekretna

10 komentarzy = następny rozdział.