20 kwietnia, pisała Sandra

-Jesteś pewna, że właśnie tak powiedział? – Dopytywał się Cody Reed, z którym właśnie rozmawiałam. Znalazłam wygodniejszą pozycję na miejscu kierowcy w moim Audi. Nadal czułam się dziwnie roztrzęsiona po spotkaniu z nieznajomym.

-Tak.  – Odparłam zrezygnowana i po raz kolejny powiedziałam to samo. -  Jakiś tajemniczy wampir, powiedział, że jeśli chcemy dopaść ten cały gang od wyścigów to musimy zastawić pułapkę na Piątej Alei.

Mówił, że kolejne nielegalne wyścigi będę niedaleko i oni będą tamtędy wracać. Nie będą mieć innej drogi.

W słuchawce zapadło milczenie. Wiedziałam, że Cody rozważa moje słowa. Jeśli to będzie fałszywy alarm obojgu nam się oberwie.

-Czy ten informator mówił, co nim kieruje?

-Tak, podobno nie znosi szefa tej grupy i chce się zemścić. – Poinformowałam mojego rozmówcę, po czym przełączyłam telefon na tryb głośnomówiący i powoli zaczęłam wycofywać samochód z przystani.

-Cody wiem, że to ryzykowne. – Zaczęłam mówić rzeczowym tonem. – Ale pomyśl, jeśli oni faktycznie tam będą to przegapimy jedyną okazję.

-Dobra Evans. – Reed najwyraźniej też dostrzegał, jaka to dla nas szansa. Nie tylko dla policji, ale dla wszystkich obywateli Recordii. – Jedź do domu ja pogadam z szefem. Jak będziesz potrzebna zadzwonię.

-Czekan na telefon. – Rzuciłam na pożegnanie i się rozłączyłam. Jadąc przez miasto włączyłam sobie muzykę, pochodzącą z pierwszego wymiaru. Może ludzie to istoty słabe i nieporadne, ale piosenki tworzą całkiem niezłe.

Zgrabnie zaparkowałam przed malutkim jednorodzinnym domkiem otoczonym żywopłotem. Weszłam do środka i zanim zrobiłam cokolwiek sięgnęłam po telefon i napisałam sms do Evelyn.

„Musimy się jak najszybciej spotkać, masz teraz czas? „.Nacisnęłam wyślij i położyłam telefon na kuchennym stole. Moja przyjaciółka odpisała jak zwykle szybko. „Teraz nie mogę. Uczyłam się do późna i teraz śpię. Może wpadniesz po siedemnastej? „.O ile nie będę miała wtedy akcji, powiedziałam do siebie w myślach, ale w wiadomości napisałam, że mi pasuje.

Ciekawe jak dziewczyna zareaguje na to, co jej powiem. W końcu nie, co dzień ojciec chce Cię zlikwidować. Szybko otrząsnęłam się z tych ponurych rozmyślań i włączyłam laptopa. Miałam wiadomość od mojej przyjaciółki Amelii. „Kiedy pojawisz się na zajęciach? „ Cholera opuściłam już tańce dwa razy         z rzędu.

 Wyłączyłam komputer z zamiarem odpisania jej później. Już miałam  iść pod prysznic kirdy rozdzwonił się mój telefon.

-Zbieraj się, mamy gang do złapania. – Powiedział agent Reed i rozłączył się. Jakie to w jego stylu, przekazuje informacje i rzuca słuchawką.  Szybko założyłam czarne spodnie i wygodne buty. Pod kurtką zapięłam kamizelkę kuloodporną i kaburę z bronią. Nie lubiłam strzelać. Dużo lepiej radziłam sobie w walce wręcz, ale jak każdy funkcjonariusz musiałam nosić pistolet. Po kilku minutach usłyszałam klakson. Wyjrzałam przez kuchenne okno. Czarny samochód z kuloodpornymi szybami stał przy krawężniku z zapalonym silnikiem. Wybiegłam z domu odruchowo biorąc zapasowy magazynek z szuflady.

Usiadłam na tylnym siedzeniu między dwoma starszymi agentami. Kiedy jechaliśmy na miejsce związałam swoje długie włosy w warkocz tak, aby nie przeszkadzały mi podczas obławy. Gdyby moja fryzura przeszkadzała mi w wykonywaniu obowiązków, szef niechybnie kazałby ją zmienić.

Piąta Aleja była obstawiona ze wszystkich stron. Komendant podszedł do nas i kazał zająć miejsce za jednym z budynków, mieliśmy być odpowiedzialni za to, aby przestępcy nie uciekli. Nie znoszę tego oczekiwania. Wszyscy stoją w bezruchu gotowi w każdej chwili rzucić się w wir walki na śmierć i życie. Usłyszałam warkot silników, zza zakrętu z zawrotną prędkością wyjechały dwa auta.  Opony samochodów z hukiem przebiły się na rozstawionych kolczatkach. Policjanci powoli zbliżali się do przestępców. Z wnętrz pojazdów wysiadło 3 mężczyzn. Kucnęłam i odbezpieczyłam broń celując w bruneta stojącego najbliżej.

Nagle rozległ się wystrzał i jeden z policjantów padł martwy na ziemię. Podobnie stało się z dwoma innymi, którzy zbliżali się do otoczonych ze wszystkich tron mężczyzn. Zapanował chaos. Brunet, który wcześniej stał przy swoim samochodzie zniknął, rozpłynął się w powietrzu wprawiając tym wszystkich w osłupienie. Jeden z jego towarzyszy wyciągnął długi miecz i wdał się w walkę z kilkoma policjantami, już z daleka wiedziałam, że potyczka jest przesądzona i funkcjonariusze nie mają szans. Ruszyłam powoli w stronę chłopaka, który wydawał się rozbawiony całą tą sytuacją. Przyglądał się powstałemu rejwachowi z kpiącym uśmieszkiem. Kiedy byłam stosunkowo blisko wyciągnął ręce na boki, a w jego dłoniach pojawiły się kule ognia, którymi cisnął przed siebie.  Przerażeni policjanci uciekali na boki, jednak nie mieli gdzie się skryć. Zamaskowana postać z pistoletem stojąca obok władającego ogniem wampira rozglądała się na boki jakby kogoś szukała. Wycelowałam w blondyna siejącego zniszczenie za pomocą swoich niezwykłych umiejętności. Gdybym tylko mogła użyć swojego daru, nie było by ci tak do śmiechu – przemknęło mi przez myśl. Szkoda, że taki przystojny chłopak zajął się przestępczością.

Nie wiadomo skąd za osobą w kominiarce pojawił się Pieter Blood i przystawił jej lufę do skroni. Nie wahając się ani sekundy dłużej strzeliłam blondynowi w kolano. Chłopak krzyknął z bólu po czym zachwiał się i upadł. Nagle ziemia pod moimi stopami zaczęła drżeć i pękać. Spojrzałam w dół. W asfalcie pojawiło się pęknięcie, które z każdą chwilą rosło. Odskoczyłam w bok jak najdalej od szczeliny. Mój wuj wydawał się tak samo zdezorientowany. Przestępca w kominiarce wykorzystał sytuację i kopnął członka rady z pół obrotu. Pieter Blood upadł na ziemię kilka metrów dalej wypuszczając broń z dłoni. Ruszyłam w jego stronę jednak coś złapało mnie za nogę i upadłam. Moja kostka została owinięta grubym korzeniem, który wyrósł spod asfaltu.

Odruchowo przeniosłam wzrok na zamaskowaną osobę. Nasze spojrzenia się spotkały, a ja byłam przekonana, że trzęsienie ziemi i ten korzeń były jej dziełem. Kątem oka dostrzegłam, że postrzelony przeze mnie blondyn unosi rękę w stronę Cody’ego. Odetchnęłam głęboko i zamknęłam oczy. Usłyszałam w głowie szum fal, a nozdrza wypełnił mi zapach soli. W momencie, w którym przestępca chciał zaatakować mojego partnera stojący nieopodal hydrant wybuchł zalewając jego i stojących najbliżej ogromną ilością wody. Blondyn był zaszokowany, patrzył szeroko otwartymi oczami na kawałki hydrantu leżące na ziemi. Zachichotałam pod nosem. Teraz twój ogień się chyba nie przyda.

Wyszarpnęłam nogę z pułapki i ruszyłam wolno w jego stronę. Używanie mocy szybko wyczerpywało moje zasoby energii, ale taka sztuczka nie wymagała aż takiego poświęcenia. Stanęłam nad blondynem celując mu w głowę.

-Nawet nie próbuj. –Warknęłam widząc jak rozwiera dłoń. –Strzelę szybciej niż zdarzysz cokolwiek zrobić.

Pieter Blood, który otrząsnął się z otępienia podszedł do mnie lekko kuśtykając.

-Gdzie jest do cholery ich przywódca i ten zamaskowany? – Warknął groźnie, łypiąc spode łba na przechodzących policjantów.

-Nie wiem wuju. – Odparłam z rezygnacją. – Zniknęli mi z oczu po tym wybuchu.

-Cholera jasna! –Wrzasnął i uderzył pięścią w zna drogowy, który wygiął się pod wpływem jego siły. – Jak mogliście dopuścić do ich ucieczki?

A co ja miałam sama zrobić? Oni byli zbyt szybcy i zbyt dobrze zgrani. Na dodatek nie mogłam jawnie używać mocy! Nie odezwałam się ani słowem, nie chcąc jeszcze bardziej rozzłościć mego wuja.

-Dobrze, że złapaliśmy, chociaż jednego. – Westchnął członek rady i ruszył wyżywać się na innych policjantach.

-Przyjemniaczek. – Stwierdził postrzelony blondyn. – Kto to jest?

Chłopak miał przyjemny głos i niesamowicie niebieskie oczy. Cholera Sandra, jesteś policjantką a nie głupią małolatą rozpływającą się nad urodą pierwszego lepszego faceta.

-On? To mężczyzna, który skaże Cie na śmierć. Nazywa się Pieter Blood. –Skułam mu ręce kajdankami na plecach i pomogłam się podnieść. – Członek Rady i najbardziej stanowczy wampir w Recordii.

Wyjęłam z paska przy spodniach dwa malutkie, drewniane sześciany. Na każdym z nich wymalowana była magiczna runa.

-To powstrzyma Cię przed tworzeniem ognistych kul. – Powiedziałam mocując je przy kajdankach. Metalowe bransolety zalśniły fioletem na nadgarstkach zatrzymanego.

-Już się boję. – Parsknął śmiechem. – Mówisz, że te malutkie kostki powstrzymają mnie przed tym… - Rozstawił szeroko palce rąk skutych na plecach.  Rozbłysło światło, a chłopak z okrzykiem bólu padł na ziemię.  Uśmiechnęłam się do niego i po raz kolejny pomogłam wstać.

-Tak bardzo skutecznie Cię powstrzymają. – Przez mój głos przebrzmiewał śmiech. Chłopak jednak nie wydawał się być urażony. Wyszczerzył zęby i grzecznie dał poprowadzić się do radiowozu. Tuż przy drzwiach obrócił się gwałtownie w moją stronę tak, że straciłam na moment równowagę i oboje polecieliśmy na samochód. Oparłam się na mężczyźnie całym ciężarem swojego ciała. Na chwilę wstrzymałam oddech, a nasze spojrzenia się spotkały.

-Przepraszam. – Wydyszałam i szybko odsunęłam się na bezpieczną odległość.

- Ależ to czysta przyjemność. – Wymruczał. - A tak na marginesie, fajna sztuczka z tym hydrantem.

Zamarłam i spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. Skąd on wie, że to ja?

-Nie wiem, o czym mówisz. – Szepnęłam wpychając go na tylne siedzenie policyjnego wozu.  Przestępca wyszczerzył zęby.

- A ja myślę, że jednak wiesz.

Pokręciłam głową i rzuciłam na odchodne. – Spotkamy się w Sali przesłuchań.

-Z Tobą spotkam się z chęcią nawet w piekle! – Odkrzyknął zanim funkcjonariusz zatrzasną drzwi. Uśmiechnęłam się mimowolnie na słowa chłopaka. Na ulicy dostrzegłam coś srebrnego schyliłam się, aby to podnieść. Była to srebrna bransoletka z zawieszką w kształcie drzewka. Miałam identyczną tylko na mojej widniała kropla wody. Stałam dokładnie w miejscu gdzie wcześniej doszło do starcia mojego wuja z zamaskowanym przestępcą. Zdolności nieznajomego dotyczące żywiołu ziemi i ta ozdoba nie mogą być przypadkowe.

Evelyn w coś ty się wpakowała? 

                                                                       * * * 

Kolejny rozdział, udało mi się go napisać trochę szybciej niż zamierzałam :)

Mam nadzieje, że podoba wam się to co wymyśliłam dla Sandry, jeśli chodzi o sprawę tajemniczego wampira, pojawi się on jeszcze nie raz w tej opowieści. 

Teraz dalszy rozwój wypadków leży w rękach i wyobraźni Sekretnej! 

No i żeby was nieco zmotywować: 

8 komentarzy = kolejny rozdział :)