19 kwietnia, pisała Sandra

      Irytujący dźwięk dzwonka telefonicznego wyrwał mnie ze snu. Po omacku znalazłam na ciemnej szafce nocnej komórkę. Spod półprzymkniętych powiek zerknęłam na numer wyświetlający się na ekranie. Wystarczyło jedno nazwisko abym natychmiast się obudziła.

-Słucham szefie?- Starałam się żeby mój głos brzmiał pewne i przytomnie.

-Co tak długo? – Dobiegł mnie szorstki głos przełożonego. – Można wrosnąć w ziemię czekając, aż łaskawie odbierzesz.

-Przepraszam Panie Komendancie, spałam. – Zachowaj spokój powtarzałam sobie w myślach. Do ukończenia stażu masz tylko trzy miesiące, nie zaprzepaścisz tego.

-A, co mnie to obchodzi? – Warknął mężczyzna. – Masz być za pół godziny na Komendzie. To rozkaz.

Nie czekając na moją odpowiedź, rozłączył się. Czym prędzej zerwałam się z łóżka i popędziłam do szafy.

Jeżeli się spóźnię na pewno obarczy mnie wypełnianiem dokumentów do końca stażu. Rzuciłam przelotne spojrzenie na zegar. Była trzecia nad ranem. Cudownie.

Już po chwili siedziałam wygodnie na fotelu mojego Audi. Czułam suchość w gardle. Znowu nie zdążyłam się posilić, muszę pamiętać, aby to zrobić wracając do domu. Im dłużej chodzę na głodzie tym większe prawdopodobieństwo, że stracę nad sobą panowanie.

Podróż na komisariat nie trwała długo. Zaparkowałam swoje auto między dwoma wozami policyjnymi. Jeszcze zanim zdążyłam wejść do biura wiedziałam, że coś się stało. Wszędzie kłębili się agenci rozmawiając o czymś pół głosem. Rozejrzałam się ukradkiem za komendantem jednak nigdzie go nie było.

-I jak Ci się teraz podoba na stażu? – Zagadnął do mnie wysoki szatyn. Odruchowo uśmiechnęłam się do agenta Cody’ego Reeda. To on pierwszy wyciągnął do mnie pomocną dłoń, kiedy pojawiłam się na komendzie. Mimo, że uważał, iż policja nie jest miejscem dla kobiet, zawsze był dla mnie miły.

-Nawet pobudka o 3 nad ranem nie jest w stanie mnie zniechęcić. – Odparłam wzruszając ramionami. –Wiesz, co się stało?

Niewiele starszy ode mnie chłopak kiwnął głową.

-Napad z Bronia na bank. – Szepnął jakby było to sekret. – Podobno zrobili to Ci sami, co ostatnio.

-Masz na myśli nieuchwytny gang od wyścigów?

Reed pokiwał głową i wbił spojrzenie w coś tuż nad moją głową. Odruchowo się odwróciłam. Stał tam komendant w towarzystwie innego wampira. Wampira, którego znałam. Członek Najwyższej Rady i mój wuj, ojciec mojej najlepszej przyjaciółki i kuzynki Evelyn.

Natychmiastowo wstałam, kiedy przechodził obok mnie.  Zaszczycił mnie jednie kiwnięciem głowy i zajął miejsce na podwyższeniu za biurkiem.

-Dzieje się bardzo źle. – Zagrzmiał mężczyzna rozglądając się po zgromadzonych osobach. – Nasze miasto jest zagrożone. – Wszędzie panowała cisza. Nikt nie śmiał się wtrącić. Nawet ja wstrzymałam oddech oczekując na to, co powie.- Zapewne wszyscy słyszeli o gangu, który bierze udział w nielegalnych wyścigach i napadach.

Wszyscy pokiwali głowami.

-Otóż moi drodzy to nie wszystko. – Zaczął jeszcze bardziej podnosząc głos. – Niektóre wampiry mają pewne specjalne zdolności. – Poczułam, że po plecach spływa mi zimny pot. – Zdolności, które nam wszystkim zagrażają.

-Co ma pan na myśli?- Zapytał Cody Reed wychylając się do przodu.

-Niektórzy z naszych pobratymców mają zdolności nadprzyrodzone. – Odparł spokojnie wampir opierając dłonie na biurku. Zaczęłam głęboko oddychać. Skąd on to wie? Przecież ja i Evelyn tak bardzo się starałyśmy, aby nikt się o nas nie dowiedział. Członek rady mówił dalej. – Mam na myśli zdolności takie jak panowanie nad żywiołami, telekineza i tym podobne.

W Sali wybuchły rozmowy nikt nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał.

-Co Rada zamierza z tym zrobić? – Wykrzyknął ktoś spod ściany. Mój wuj uśmiechnął się pokazując kły. Był to przerażający widok i na wszystkich zrobił wrażenie.

-Dla dobra naszego społeczeństwa, należy ich zlikwidować.

Zakręciło mi się w głowie. Zabić? Przez coś, na co nawet nie mam wpływu? Nie prosiłam się o tą moc. Po prostu się z nią urodziłam.

-Dobrze się czujesz?- zapytał zatroskany Reed nachylając się nade mnę. Pokręciłam głową.

-Zrobiło mi się trochę słabo. – Odparłam starając się głęboko oddychać. Powoli wracałam do siebie, a rozmowy nadal trwały.

-Od tej pory, wszyscy mają zachować odpowiednią czujność! – Zagrzmiał komendant. – Jakiekolwiek oznaki nadzwyczajnych umiejętności mają być mi zgłaszane!

-Skąd mamy wiedzieć, kogo obserwować? - Odezwała się starsza kobieta o włosach przeplatanych siwizną.

-Nie można ufać nikomu. – Zakończył ojciec Evelyn. Kierując się w stronę drzwi. Kiedy mnie mijał zatrzymał się i powiedział cicho – Chciałbym zamienić z Tobą kilka słów.

Ciarki przebiegły po moim ciele. Cudownie, właśnie tak zakończy się moje krótkie zaledwie 23 letnie życie. Wstałam bardzo wolno i udałam się za wujem do gabinetu komendanta. Mężczyzna przysiadł na biurku i zaczął.

-Martwię się o Evelyn. – zamrugałam kilkakrotnie. O Evelyn? Rozmowa ma dotyczyć właśnie jej?

-Ale.. Coś się stało? – Wydusiłam przez zaciśnięte gardło.

-Ostatnio znika na całe dnie. – Wyznał mi wujek, wpatrując się we mnie z uwagą. – A mamy bardzo niebezpieczne czasy.

Pokiwałam tylko głową, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Na szczęście mężczyzna kontynuował.- Miałbym do Ciebie prośbę, abyś się nią zaopiekowała.

-Ale Evelyn jest dorosła. – I na dodatek nie chciałaby mojej opieki dodałam w myślach.

-Chcę, żebyś jej wytłumaczyła powagę sytuacji. I przestrzegła przed włóczeniem się.

Westchnęłam. Już wyobrażałam sobie naszą rozmowę. Mam ją ostrzec przed nią samą?

-Porozmawiam z nią, ale nie obiecuję, że mnie posłucha.

-Zawsze się dobrze rozumiałyście. Liczę na Ciebie. – Ojciec mojej kuzynki kiwnął głową na znak, że skończył. Szybko wyszłam z gabinetu. Super.

Przełyk palił mnie coraz bardziej. Organizm domagał się świeżej ludzkiej krwi. Na samą myśl o tym, kły wsuwały mi się z dziąseł. Z nikim nie rozmawiając wyszłam z komendy. Wsiadłam do samochodu i pojechałam na wybrzeże. O tej porze na pewno znajdzie się tam ktoś z własnej woli lub z przymusu służący tętnicą szyjną. Zimny wiatr uderzył mnie, kiedy tylko wysiadłam z auta. Plaża wydawała się pusta, więc ruszyłam na zwiady. Nie boję się ciemności, ale też nie lubię sama włóczyć się po nocy.

Jednak, gdyby zaatakowała mnie jakaś istota nadnaturalna… Biada jej.  Nie, dlatego, że jestem wampirem, akurat tej dziedziny mojej egzystencji nie lubię. Jednak atakowanie w pobliżu może, gdzie jest nieczerpana ilość wody to głupota. Kątem oka dostrzegłam ruch pomiędzy zabudowaniami. Zbyt szybki, żeby mógłby to być człowiek. Czyli nie tylko ja wpadłam na pomysł pożywienia się na plaży.

Zza rogu wyszedł człowiek. Mężczyzna około 40 letni. Gdy tylko mnie zobaczył uśmiechnął się szeroko.

-A, co taka piękna dziewczyna robi sama w takim miejscu? – Zapytał pochylając się w moją stronę. Było widać, że jest pijany. Szkoda, alkohol psuje smak krwi.

-Mam sprawę do załatwienia, w której możesz mi pomóc.-  Powiedziałam cicho, jednak tak aby usłyszał to co mówię.

- Takiej ślicznotce zawsze. – Burknął mężczyzna zataczając się. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech, ukazujący wszystkie zęby wraz z kłami. Moja ofiara otworzyła usta do krzyku. Jednak nie zdążyła wydobyć głosu. Z niesamowitą prędkością zatopiłam zęby w jego szyi.

Życiodajny płyn wypełnił mi usta. W głowie zaczęło mi szumieć. Przymknęłam oczy i zaczęłam rozkoszować się smakiem. Bardzo szybko oprzytomniałam i odepchnęłam od siebie pijanego mężczyznę.

Obym tylko go nie zabiła.- Przebiegło mi przez myśl. Na szczęście, żył i był nieprzytomny. –To dobrze, rano nie będzie niczego pamiętał.

Oblizałam usta z resztki krwi i ruszyłam w stronę samochodu. O bok mojego Audi opierał się wysoki blondyn. Kiedy wolno się do niego zbliżyłam uniósł głowę i uśmiechnął się zawadiacko.

-Witaj. – Powiedział cicho ukazując kły.

Kto to do cholery jest? – Pomyślałam zatrzymując się w bezpiecznej odległości od niego. 

                                                                        * * * 

Rozdział drugi, tym razem ukazujący przemyślenia Sandry. Mam nadzieję, ze wam się podoba. Zapraszam do komentowania! Następny rozdział z perspektywy Evelyn już nie długo! Sama nie mogę się doczekać co wymyśli dla nas Sekretna.