23 kwietnia, pisała Evelyn

Szłam wściekła w stronę odwróconego do mnie tyłem Jessiego. Odchrząknęłam głośno aby się do mnie odwrócił. Kiedy to zrobił uderzyłam go mocno w twarz.

-Czy ty mnie kurwa nie zrozumiałeś, kiedy mówiłam, że zostaję tutaj?!- Krzyknęłam ignorując obecność kilku innych osób kręcących się po salonie. Mój chłopak spojrzał na niezadowolonego Troya, który tylko wzruszył ramionami.

-Trzykrotnie spowodowała trzęsienie ziemi!- Powiedział na swoją obronę blondyn, patrząc na mnie z wyrzutem. Fakt, zrobiłam to i zdemolowałam mu pół mieszkania, ale on też nie był bez winy.

-Powinieneś być po mojej stronie!- wrzasnęłam mu w odpowiedzi, czerwieniąc się z wściekłości.

-Wszystkim nam zależy na Twoim bezpieczeństwie, kiedy ty to w końcu zrozumiesz?-Spytał Jessie pocierając czerwony policzek.

-A kiedy Ty zrozumiesz, że moja rodzina również jest w to zamieszana, więc to co się dzieje, to także mój problem?- Powiedziałam już bardziej opanowana. Zauważyłam, ze Troy zmył się gdzieś, jak zawsze w takich momentach.-Czemu mnie od tego odsuwasz?-spytałam patrząc w czarne oczy wampira.

-Bo mi na tobie zależy...-mruknął również patrząc na mnie, po czym przysunął się nieco, ale natychmiast go odepchnęłam. W tej chwili do salonu wszedł Felix z ręką w gipsie, rozciętą wargą i plastrem z lewej strony czoła. Podszedł do kanapy, kulejąc nieco.

-A tobie co się stało? Lily tak cię urządziła?- Zakpiłam z chłopaka.

-To przez twoją pierdoloną koleżankę...-mruknął w odpowiedzi. W jednej chwili powaliłam go na ziemię, siłą woli powstrzymując się, żeby nie roztrzaskać mu łba.

-Mów, co jej zrobiłeś!- wrzasnęłam na leżącego na ziemi chłopaka.

-Zluzuj trochę...nic jej nie zrobiłem...

-Nie wspomniałaś, że Sandra też ma moc...-wciął się Jessie, chwytając mnie tak, żebym nie mogła zrobić wilkołakowi żadnej krzywdy.- Powinnaś mi o tym powiedzieć.-Dokończył lodowatym tonem, patrząc na mnie.

-Niby po co?- Próbowałam się jakoś wyrwać z jego uścisku, ale był silniejszy.

-Ponieważ stanowi dla nas zagrożenie. Zauważyłem, jak na nagraniach wybuchł hydrant i była pierwszą osobą, którą podejrzewałem o posiadanie takich zdolności...Dlatego kazałem ją porwać. Ale jest silniejsza, niż mógłbym przypuszczać.- powiedział jakby to była najnormalniejsza w świecie rzecz. Wyrwałam mu się w końcu i stanęłam wściekła na przeciwko niego. Zauważyłam, że on też był zdenerwowany.

-Jadę do niej!- rzuciłam przez ramię mijając go.

-Chyba żartujesz? Nie pozwolę ci!-pociągnął mnie za ramię w swoją stronę, ale wyrwałam mu się i odsunęłam na bezpieczną odległość.

-Nie pozwalać, to ty możesz tym dziwkom, które sprowadzacie sobie z pierwszego wymiaru i trzymacie przykute do ścian w hangarze dziewiątym.-Syknęłam do niego wysuwając kły.-Mi nie możesz niczego zabronić i do niczego mnie zmusić.-Odwróciłam się idąc w stronę podziemnych korytarzy.

Po godzinie stałam już przed niewielkim, ciemnym domkiem jednopiętrowym, otoczonym żywopłotem. Szłam wąską kamienną ścieżką prowadzącą do szerokich schodów. Niepewnie stanęłam przed ciemnymi, drewnianymi drzwiami i zadzwoniłam dzwonkiem. Miałam nadzieję, że dziewczyny nie będzie w domu i będę mogła przełożyć tę rozmowę na później. Miałam już iść, kiedy drzwi otworzyły się, a w nich stanęła Moja przyjaciółka, trzymając przy głowie worek z lodem. Kiedy zobaczyła, kto stoi w drzwiach, znieruchomiała. Stałyśmy tak przez dłuższą chwilę, patrząc się na siebie jak na zupełnie obce sobie osoby. Chciałam coś powiedzieć, cokolwiek, żeby przerwać to milczenie, ale nie byłam w stanie wydać z siebie jakiegokolwiek dźwięku.

-Bałam się, że coś ci się stało...-Powiedziała w końcu wampirzyca, podchodząc i ku mojemu zaskoczeniu przytulając mnie mocno.- Musimy porozmawiać-powiedziała już chłodniej, patrząc na mnie, jakby chciała się upewnić, że nic mi nie jest.

Niewielki hol prowadził do połączonego z kuchnią salonu. Padłam na stojącą na środku czarną sofę i przytuliłam do brzucha jedną z leżących na niej fioletowych poduszek. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Na bladoróżowych ścianach wisiały zdjęcia najbliższych Sandry. Wszędzie unosił się zapach orchidei, ulubionych kwiatów mojej przyjaciółki. Dziewczyna weszła za mną i rozsiadła się wygodnie w czarnym fotelu naprzeciwko mnie.  

-Mogłabyś mi powiedzieć, co cię łączy z Jakiem?- spytała w końcu, podnosząc na mnie wzrok.-Z nim i z tymi...

-Kryminalistami.-Dokończyłam za nią.- To chciałaś powiedzieć, prawda?

-Tak. To...co cie z nimi łączy?- przerwała na chwilę, a ja zaczęłam myśleć nad odpowiednim wytłumaczeniem.- Nie próbuj mnie okłamywać. - Ostrzegała- Zawsze wiem kiedy coś kręcisz.-Spojrzała na mnie surowo.

-Mam ci powiedzieć? na pewno tego chcesz?-spytałam patrząc na nią a ona tylko pokiwała smutno głową. W sumie, to byłam jej to winna.-Dobrze...Z jakiem łączy mnie tylko przyjaźń. To...przyrodni brat mojego chłopaka...-zaczęłam, nie wiedząc, czy rzeczywiście powiedzieć jej wszystko. No, bo jakby nie patrzeć, była policjantką. I wiedziałam, jak bardzo kocha tę prace. Dziewczyna spojrzała na mnie w oczekiwaniu na dalsze wyjaśnienia.-Co mam jeszcze dodać? Że jest mordercą? Złodziejem? Przecież to już wiesz...Co z nim teraz będzie?- Spytałam spuszczając wzrok. Chyba wcale nie chciałam tego wiedzieć.

-Nie wiem...to zależy od Rady. Nawet gdyby nie miał mocy, to i tak by go skazali. Czy ty wiesz, ile on popełnił przestępstw?- Popatrzyła na mnie wstając z fotela i podchodząc do okna.-Powiedz mi, że ty jesteś czysta. Że wtedy tylko im pomogłaś, a poza tym nie brałaś udziału w żadnej akcji.- Powiedziała odwracając się do mnie. Napotkałam jej smutne spojrzenie.

-Nie mogę tego powiedzieć, bo tak nie jest.-Odparłam równie surowo, po czym stanęłam na przeciwko Sandry. Pokiwała tylko głową a po jej policzku spłynęła pojedyncza łza. Szybko wyszłam z domu, łapiąc kurtkę z wieszaka. Wsiadałam już na motor, kiedy zauważyłam dziewczynę stojąca na schodach.

-Jutro w południe będzie proces. Jeśli chcesz go jeszcze zobaczyć, to przyjdź. Postaram się załatwić wam kilka minut na rozmowę.- powiedziała, po czym zatrzasnęła za sobą drzwi. 

*  *  *

Wiem, że długo musiałyście czekać, ale mam masę spraw na głowie i pewnie rozdziały ode mnie będą właśnie w takich odstępach czasu się pojawiały. Osobiście uważam, że rozdział jest straszliwie nudny i nie wnosi nic nowego do historii, ale same oceńcie. Ja już się niecierpliwię na to, co szykuje dla nas Karolina! Pozdrawiam :* 

Sekretna